De eerste 2 stageweken in Bunut Hospital Sukambumi

Hallo lieve allemaal,

Onze oriëntatieperiode van de stage zit erop. Twee weken lang hebben we op verschillende afdelingen in het Bunut ziekenhuis meegelopen. Onder andere op de chirurgie, kinderafdeling, kraamafdeling, de intensive care, stroke, neurologie, de interne, obstetrie en gynaecologie en radiologie.
Het verschil dat ons direct opviel in het ziekenhuis was dat de patiënten niet worden geselecteerd op hoe ziek ze zijn maar op hoeveel geld (welke status) ze hebben. Elke afdeling is opgedeeld in 3 verschillende klassen. Klas 1 is voor de mensen met veel geld, zij komen op een kamer te liggen met maximaal 4 bedden, klas 2 is voor mensen met minder geld, en klas 3 is voor mensen die erg arm zijn. Wij hebben dus ook welgeteld 18 patiënten in 1 kamer zien liggen met allerlei verschillende ziektes door elkaar. De één nog zieker dan de ander. Als extra zitten er per patiënt dan nog 3 familie leden bij die bij in- of onder het bed liggen. Naast de 3 klassen bestaat er ook nog een V.I.P. room voor de mensen met erg veel geld. De VIP room is een grote aparte kamer (vergelijkbaar met een bungalow) waar de patiënt in een 2-persoonsbed kan liggen terwijl zijn familie in de “woonkamer” televisie kan kijken.
Op de afdelingen waar we zijn geweest hebben we veel dingen gezien. Zo zagen we op de chirurgische afdeling dat een jongen van 14 een scooterongeluk had gehad. Hij had zijn beide benen gebroken. Zijn linkerbeen op twee plekken en zijn rechterbeen op vier plekken. Meerdere van deze botten waren ook buiten zijn been zichtbaar. Bij het verzorgen van deze wond viel een verpleegkundige bijna flauw en is snel weggegaan, een andere verpleegkundige moest overgeven en de rest heeft een extra mondkapje opgedaan i.v.m. de indringende lucht (even een indruk van hoe de situatie eruit zag). Naast beenbreuken hebben we ook andere extreme wonden gezien, bijvoorbeeld een buikwond zo groot als een vuist. Op deze afdeling hebben we zelf ook wonden mogen verzorgen, zoals een vrouw die een borstverkleining had ondergaan en een jongetje van 10 die was gevallen en hechtingen aan zijn hoofd had.
De kinderafdeling was ook erg heftig. Veel jonge zieke kinderen. Maar ondanks dat de kinderen zo ziek zijn, waren ze erg vrolijk. Zelfs de moeders wilden met ons als Nederlandse studenten op de foto en haar baby werd dan ook bij ons in de armen gelegd. Wat ons erg bij is gebleven van de kinderafdeling is een jongetje van drie jaar oud. Hij had leukemie, toen wij zijn moeder hebben gevraagd over de ziekte bleek dat hij een behandeling nodig had die voor hen onbetaalbaar was. Dit jongetje lag in een isoleerkamer. Alleen zien de isoleerkamers er anders uit dan in Nederland. De deuren en ramen staan allemaal open, iedereen kan in en uit lopen en ook de moeder wandelt gewoon over de gang met haar kind. Overal in het ziekenhuis staan de ramen open, omdat er geen ventilatiesystemen zijn.
De volgende dag begonnen we op de kraamafdeling. Op deze afdeling hebben we mee mogen kijken hoe de placenta werd verwijderd na een abortus. Terwijl de vrouw tijdens het schreeuwen extra zuurstof toegediend kreeg, was de arts met lange tangen bezig om de placenta te verwijderen.
Vervolgens zijn we naar de couveuses gegaan waar allemaal schattige baby’tjes inlagen.
Dit leek rozengeur en maneschijn, maar niets bleek minder waar. Na een aantal uur geknuffeld te hebben met pasgeboren baby’tjes en hen de fles te hebben gegeven, werd er een kindje ernstig ziek. Het kindje werd erg benauwd en bleek inwendige bloedingen te hebben. Ze hebben de longetjes uitgezogen en het kindje en moest op een gegeven moment gereanimeerd worden. Het kindje heeft het helaas niet gehaald. De longetjes waren nog niet volgroeid volgens de verpleegkundige (het kindje was 34 weken oud). We hebben alles gezien net zoals de moeder. Zij lag nog te herstellen van de bevalling en mocht nog niet naar huis. Dit was haar tweede kindje die overleed. Ondertussen werden er nog 5 andere baby’tjes binnen gebracht die waren geboren. Vandaag hebben we gezien hoe dicht leven en de dood samengaan. Het was echt heel heftig en verdrietig om te zien.

We hebben veel interessante dingen gezien en geleerd op verschillende afdelingen. Wel bemerken we dat de taal een grotere barrière is dan dat we dachten aangezien er maar weinig verpleegkundigen zijn die Engels kunnen spreken en 99% van de patiënten alleen Indonesisch spreekt en geen woord Engels kan verstaan.

Naast de stage in het ziekenhuis hebben we ook nog andere leuke dingen gedaan.
Vorige week dinsdag hebben we met de buurt de 72e verjaardag van Anton (onze Nederlandse buurman) gevierd. Helaas hebben wij hen 2 dagen later alweer uit moeten zwaaien omdat Anton en Jeany weer terug zijn gegaan naar Nederland. Gelukkig mogen we nog wel gebruik maken van hun zwembad en terras. Dit is erg lekker wanneer we na een dag stage thuis komen en na ons trainingsprogramma een verkoelende duik kunnen nemen. Ook beginnen we al een beetje een kleurtje te krijgen.
Afgelopen woensdag (11-3-2015) werden we door de burgemeester uitgenodigd om met hem naar een Chinees festival te gaan kijken. Het regende deze dag zo hard dat alle straten blank stonden en je een boot verkoos boven een auto. Omdat we met de burgemeester de stad in gingen zijn we uiteraard in stijl gebracht. Namelijk een lange stoet auto’s waar wij helemaal voorop in de politieauto met zwaailichten en sirenes zaten om de weg vrij te maken voor de volgende 4 auto’s achter ons. (1 van de burgemeester zelf, 1 van zijn vrouw, 1 voor zijn personeel, gevolgd door nog een politieauto). Na deze leuke rit zijn we afgezet bij onze plaats van bestemming… Een speciale VIP tribune. Hier werden we hartelijk ontvangen door alle belangrijke mensen van Sukabumi. Onder andere het hoofd van de politie, leger een de burgemeester zelf. Het festival was erg leuk om te zien. Er waren groepen die dansten met veel verschillende kleurrijke Chinese draken. Het was ook zeker een eer om hiervoor uitgenodigd te worden.

We beginnen ook steeds meer te wennen aan het leven hier. Elke dag rijst met kip eten, lichtflitsen die voorbij komen wanneer er weer eens stiekem een foto van ons blanke Nederlanders wordt gemaakt en de angkot die ons over smalle wegen in de vaak stromende regen naar huis brengt. Bij aankomst zijn we dan ook elke keer weer blij dat we de rit hebben overleefd.
Ook beginnen we steeds meer te wennen aan het vroege opstaan en dan met name op woensdagochtend. Hier worden we om 7:00 fris en fruitig verwacht aanwezig te zijn op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Hier wordt 1 keer in de week een ceremonie gehouden en wordt alles van de afgelopen week besproken door de speakers. Alle verpleegkundigen zijn hierbij aanwezig en staan in 1 lange rij achter elkaar zoals je bij het leger ziet. Wij moesten onszelf tijdens deze ceremonie voorstellen aan al het personeel. Het enige nadeel is dat wij geen Indonesisch kunnen verstaan, dus tijdens de speech van een half uur onze uiterste best doen om in dezelfde houding te blijven staan zonder te bewegen. Moet zeggen dat dit wel steeds beter gaat 

Gelukkig gaan we het weekend tegemoet en kunnen we weer even bijkomen van alle indrukken.

Lieve groetjes Lyan en Loran